Bóbrka – zwana Bóbrka Damazówka lub Bóbrka Blizińskiego -wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie leskim, w gminie Solina. Wieś leży w dolinie Sanu nad Jeziorem Myczkowskim. Bezpośrednie otoczenie stanowi od zachodu Koziniec (527) z widocznym kamieniołomem oraz Żukowiec (505).

W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa krośnieńskiego.

Zachowane dokumenty z 1436 i 1441 r. wymieniają takie wsie jak Bóbrkę, Olszanicę, Uherce, Myczkowce, Rajskie i "inne". Dotyczą wsi założonej na prawie wołoskim pod nazwą Bóbrka jako własność szlachecka w dobrach Sobień – Lesko. Na podstawie podziału między Małgorzatą żoną Przedpełka Mościca z Wielkiego Koźmina a jej stryjem Mikołajem Kmitą z Wiśnicza kasztelanem przemyskim' Małgorzata Kmita odstępuje Mikołajowi i jego synom zamek Sobień z wsiami do zamku należącymi: Olszanica, Bóbrka, Solina i in. Stanisław, Mikołaj i Jan bracia z Wiśnicza, synowie Mikołaja z Sobnia, w l. 1456 – 57 pozywają Jana Kmitę z Wiśnicza, kasztelana lwowskiego o gwałtowne zajęcie dóbr przypadłych in „sorte vulgariter loszem”: zamku Sobnia i wsi Załuż, Myczkowce, Bóbrka i in. Jan i Stanisław Kmitowie dziedzice na Sobniu w 1479 r. pożyczyli od Piotra z Rytarowiec podkomorzego sanockiego 200 grzywien, za które zastawili mu wsie Myczkowce, Bóbrka, zapewnili mu daninę w baranach i wieprzach z Bóbrki. Z kolei Piotr z Rytarowiec podkomorzy pożyczając od żony swej Elżbiety 100 grzywien zapisuje jej tę kwotę na pieniądzach posiadanych na wsiach Bóbrka i Myczkowce. W 1483 r. – Jan Kmita z Sobnia zabezpiecza bratu swemu ks. Stanisławowi kanonikowi sandomierskiemu pożyczone od tegoż 1000 grzywien na czterech wsiach należących do zamku Sobnia: Myczkowce, Bóbrka i in. W 1486 r. – kniaziowie z Soliny i Polany oraz 8 kmieci z Soliny, Bóbrki i Olszanicy ręczą swemu panu, Stanisławowi Kmicie, za poddanego Stecza z Bóbrki. Źródła wymieniają imiona mieszkańców Bóbrki: Iwan, Iwan Walter, Demetrius, Senko, Hrycz, Stecz kmiecie (chłopi). W 1486 r. – kniaziowie z Soliny i Polany i 8 kmieci z Soliny, Bóbrki i Olszanicy poręczyli swemu panu, Stanisławowi Kmicie, za poddanego Stecza z Bóbrki. Z 1488 r. - kolejny dokument wymienia więcej miejscowości położonych w dolinie Sanu tj. Bóbrka Tworylne, Rajskie, Terkę (Tharnawkę), Wołkowyję, Berezkę, Solinę, Myczkowce, Uherce a właścicielem tej miejscowości jak i całego klucza Sobień - Lesko jest – Stanisław Kmita z Sobienia. Maciej podkomorzy sanocki i ks. Piotr (Balowie) bracia rodzeni z Nowotańca, Hoczwi i in. Skarżą Stanisława Kmitę z Sobnia, że nie chce sypać granic, gdzie ich brak, i odnawiać dawnych między ich wsiami: oba terpiczowy, Berezka, Wołkowyja, Terka (Tharnawka) z jednej a wsiami Myczkowce, Solina, Rajskie, Bóbrka, Tworylne z drugiej strony. W 1489 r. – Stanisław Kmita kasztelan sanocki zapisał żonie Katarzynie - córce Jana Amora z Tarnowa 6000 zł węg. Na połowie swych dóbr: zamek Sobień, wsie do zamku należące: Bóbrka, Solina i inne. W 1503 r. Stanisław Kmita wojewoda Bełzski i starosta przemyski gwarantuje Stanisławowi Derszniakowi -podkomorzemu przemyskiemu, terminowy zwrot długu 300 zł zastawem swych dóbr Solina, Bóbrka i Stefkowa Wola. W 1541 r. – Piotr Kmita zapisuje swej żonie Barbarze z Felsztyna córce Jana Herburta 5000 zł na dobrach Bóbrki i innych.

Nie ominęły Bóbrki najazdy Tatarów w 1624 r. Szwedów w 1655 r., czy Węgrów w 1657 r. W 1672 r. – podczas ostatniego już najazdu czambułów tatarskich Nuradyn-Soltana, we wsi ocalały tylko 3 domy. Tatarzy ograbili i spalili wieś, a mieszkańców uprowadzili do niewoli. Wioska była wówczas własnością Zielińskiego.

Miejscowość Bóbrka należała m.in. do Kmitów i Skotnickich, Sokołowskich.

W 1876 r. – tutejszy majątek otrzymał jako wiano biorąc ślub z Pelagią z Sokołowskich i zamieszkał tu od 1876 r. komediopisarz i poszukiwacz w tej miejscowości nafty Józef Bliziński (1827 – 1893)- autor Pana Damazego. Dwór obecnie jest zalany wodami zalewu Myczkowskiego.

Wieś zasłynęła również przez wydarzenia, jakie rozegrały się w roku 1932, kiedy to chłopi stanęli w obronie kapliczki upamiętniającej zniesienie pańszczyzny. Kapliczka stoi do dziś. 26 maja 1945 r. UPA powiesiła sołtysa Stefana Derenia – Polaka, a kilka dni później Władysława Tokarskiego.

W latach 1937-39 wybudowano we wsi murowaną cerkiew i kościół. Wybuch wojny uniemożliwił poświęcenie obiektów. Dopiero w 1971 r. konsekrowano kościół rzymskokatolicki Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa.

18 września 1944 wieś zajęły wojska radzieckie





 

 Źródło : Wikipedia